Καλοκαιρινές διακοπές

Είναι αξιοθαύμαστο πως το νόημα των λέξεων αλλάζει ανάλογα με την ηλικία μας. Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε τις καλοκαιρινές διακοπές όταν είμαστε παιδιά σε σχέση με κάθε άλλη περίοδο της ζωής μας. 

Η μεγαλύτερη διαφορά ίσως είναι η διάρκεια τους. Για τα παιδιά διακοπές λογίζονται εκείνοι οι τρεις μήνες που ξεκινούν την ημέρα που κλείνουν τα σχολεία έως την ημέρα του αγιασμού για την νέα χρονιά. Τρεις μήνες, ενενήντα μέρες που ότι και να γίνει είναι οι ΔΙΑΚΟΠΕΣ τους, ο χρόνος που έχουν για να απολαύσουν την καθημερινότητά τους είτε ταξιδεψουν, είτε μείνουν σπίτι , είτε επισκεπτούν παππούδες και συγγενείς, είτε απλώς με το να ξυπνούν κατά βούληση τα πρωινά περιμένοντας το απογευμα για μια βόλτα στην πλατεία ή με λίγη τύχη στην παραλία. Και πόσο ατέλειωτοι είναι αυτοί οι μήνες. Σαν να κρατούν μισή ζωή. Τόσο ατέλειωτοι που τα παιδιά προλαβαίνουν να πλήξουν, να βαρεθούν την απραξία, την επανάληψη των παραστάσεων.

Πόσο άδικο είναι που όσο μεγαλώνουμε οι μέρες και οι μήνες, ειδικά οι μέρες και οι μήνες των διακοπών, συρρικνώνονται όλο και περισσότερο, τόσο που να μην μας φτάνουν πια. Και το νόημα της φράσης αλλάζει μαζί με την διάρκεια των διακοπών. Δύο ήμερες, μια εβδομάδα, δύο εβδομάδες; Το νόημα αλλάζει. Λέμε διακοπές και εννοούμε τον χρόνο που μπορούμε να "αγοράσουμε" για αποφόρτιση και απομάκρυνση απο την πραγμάτικότητά μας, από την καθημερινότητά μας, τα εισιτήρια που μπορούμε να αγοράσουμε για να το πετύχουμε αυτό. 

Ως γονείς ίσως να μην μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας ή στα παιδιά μας τις διακοπές που θέλουμε και ονειρευόμαστε. Μπορούμε όμως να περιφρουρούμε την ανεμελιά των παιδιών μας για όσα καλοκαίρια θα είναι κοντά μας. Οι διακοπές τους όσο ατέλειωτες και αν τους φαίνονται, είναι μετρημένες. Από το Δημοτικό ως το Λύκειο ... 990 μέρες. Αφήστε τα να τις χαρούν... χωρίς θερινά τμήματα και εξαντλητικές επαναλήψεις. Μαζί τους ίσως μπορούμε και εμείς να παίρνουμε μικρές ανάσες ανεμελιάς που τόσο χρειαζόμαστε.